ما ادما چه مرگمونه؟!
زندگی لیوان ابی است به اندازه نوشیدن و ترانه ای واسه خندیدن به اندازه ای که بتونی نگاهی رو بخندانی.
ما ادما لیوان رو رها می کنیم و می ریم دنبال چشمه جادویی تا همیشه داشته باشیم واسه نوشیدن و خنده رو از هم دریغ می کنیم چون فکر می کنیم اینجوری تموم میشیم.هی می پریم به این ور و اون ور .همه جا رو سرک می کشیم.جایی نیست که نرفته باشیم و پاهامونو نیازرده باشیم.دستامانو سایه چشمانمون می کنیم و خیره می شیم به دوردست ها تا بلکه بیابیم اون چیزی رو که خواهانش هستیم.شب ها نمی تونیم خوب بخوابیم.خواب شیرین رو دوست نداریم و بر خودمون حرامش می کنیم و چرخ دنده های ذهنمون رو باز هم درگیر ارزوهامون می کنیم.خوب نمی خوریم .خوب نمی نوشیم و از شادیهای دم دست عین اب خوردن می گذریم تا برسیم به شادی که همیشگی است و تمومی نداره.
ما ادما خیلی پر جنب و جوشیم . واسه یه چیزی داریم می جنگیم که انگاری واسمون خیلی مهمه.اما تو این گیر و دار یادمون میره که هوای همو داشته باشیم.کارمون میشه حرص زدن و بیشتر حرص زدن.گاهی وقتها دروغ گفتن واسمون میشه راحت تر از اب خوردن .اگه یه روزی دروغ نگیم انگاری راست نگفتیم.کلاه همو بر می داریم و وجدان معصوم و بیچاره رو مجبور می کنیم با نخ و ریسمون زیبای شرم و ازرمش این کردار ناجور رو ببافه به رسم مصلحت اندیشی و از سر ناچاری.
ما ادما خیلی کم همدیگه رو دوست داریم .همش رو مخ هم ولیم.انگاری نمی بینیم که خیلی ها دورو برمان هنوز لیوان دست نگرفته یا تمام ننوشیده تموم شده اند و تموم می شن.ما ادما خوب فراموش کاری هستیم واسه دوباره جنبیدن از سر خودخواهی.
خیلی عجیب غریبیم. حرف حسابی تو کتمون نمی ره.هول می زنیم واسه خواستن بیشتر.دویدن عادت هر روزمونه.فرقی نمی کنه به هر چیزی که بتونه ما رو به خواسته های بیشترمون برسونه چنگ می زنیم.خواب نداریم واسه روز و روز رو فدای دویدنهای بی سر و ته می کنیم.انگاری افریده شدیم که هی بدویم و هی بیشتر بخواهیم اما وقتی تن رنجورمون فسیل شد و توان دویدنش رفت باز به صندلی پارکی لم میدن و هی فکر می کنن که واسه چی اینهمه دویدیم اما هیچ وقت از خودشون نمی پرسن چرا نخندیدن .
همه ادما وقتی دارن تموم می شن که می فهمن انقدر تو فکر رسیدن به چشمه جادویی زندگی بودن که یادشون رفته لیوان گوارا و شیرین زندگی رو بنوشن و واسه همیشه به هر انچه زیبایی و خوبی است بخندن و بخندن.
ما ادما چه مرگمونه؟!
